Nina is een kruising heidewachtel x engelse springer spaniël en is 19 dec jl. 3 jaar geworden. Nina is bij mij komen wonen toen zij 1 jaar oud was, vanaf het eerste moment zijn wij onafscheidelijk. Het eerste jaar heb ik Nina getraind tot PTSS hulphond met intensieve privé begeleiding vanuit Kibo Medical Detection Dogs.
Naast een X aantal handelingen bestaat Nina haar werk vooral uit het signaleren en melden van spanningsopbouw wanneer ik dit zelf niet kan/durf waar(te)nemen en om mij te helpen in ‘het hier- en nu’ te blijven. Zodat ik kan blijven functioneren en de klap bij thuiskomst dragelijker is/ minder lang aanhoudt. Nina houdt van haar werk, spelen, knuffelen, slapen maar vooral van lange wandelingen. Strand en duinen behoren tot haar favoriete locaties. Ze probeert, geloof ik, daarom altijd zoveel mogelijk zand mee naar huis toe te nemen.. Dan nu over mijzelf: Ik ben Joyce (30jaar) moeder van Rosanne (5) en getrouwd met Jos. Wij wonen in Heerhugowaard. Voordat ik mijn trauma doormaakte had ik een goed functionerend, werkend en sociaal leven en deed
aan sport. Dat leven is volledig weggevaagd nadat ik, ruim 5 jaar geleden, mijn trauma doormaakte. Dit geldt eigenlijk ook voor mijn persoonlijkheid. De ‘Joyce’ van voor het trauma zal er gerust nog zijn, maar ik herken mezelf niet meer in haar. Ik begon met schrijven op deze pagina omdat persoonlijk sociaal contact lastig is geworden voor mij. Toch wilde ik familie, vrienden, kennissen, donateurs en eenieder ander die geïnteresseerd is, op de hoogte te houden van de ontwikkelingen die Nina en ik maakten tijdens ons opleidingstraject. Toen Nina gediplomeerd was begon ik mezelf dankzij haar steeds verder te ontwikkelen. Uiteraard met up’s en down’s maar waarin, tot op de dag van vandaag een stijgende lijn in te zien is. Het is allang niet meer alleen Nina waar ik over schrijf. Inmiddels schrijf ik vooral over hoe ik me door het leven met PTSS heen worstel en hoe Nina mij daarbij ondersteunt.
PTSS is voor mij een gevangenis van triggers met muren die uit stress, angst en paniek bestaan. Zonder Nina kan ik hier alleen aan ontsnappen wanneer ik al mijn gevoel wegmaak (dissociatie) en volledig op de automatische piloot functioneer. Rationeel gezien weet ik dat er niets gebeurd, ik wéét dat ik veilig ben, alleen mijn lichaam begrijpt dat niet meer. Wanneer ik los sta van mijn gevoel ga ik al mijn grenzen voorbij. Het gevolg hiervan is dat mijn belastbaarheid afneemt, de triggers harder aankomen en de muren van angst, stress en paniek dikker worden. Waardoor het me nog meer energie kost om daar weer uit te komen. Nina betekend voor mij vooral ‘vrijheid’. Uit mijn gevangenis kunnen ontsnappen zonder al mijn gevoel weg te hoeven maken. Op de momenten dat ik een muur door moet, leidt Nina mij af, waardoor ik dichter bij mezelf kan blijven staan en steeds beter in contact kan/ durf (te) blijven met mijn gevoel. De muren zijn er, maar Nina maakt dat ik er op een gezondere manier doorheen kan gaan en, wanneer ik goed doseer, ze dezelfde dikte blijven behouden. Wanneer ik veel positieve ervaringen heb gaat het me steeds iets gemakkelijker af. Maar dikwijls gebeurd het me dat ik even helemaal klaar ben met de dagelijkse strijd die ik moet leveren, om iets te kunnen doen wat op functioneren lijkt. Momenteel probeer ik vooral dingen te doen waarvan ik weet dat ik het kan, in plaats van de dingen waarvan ik graag zou willen dat ik het kan. Dit is niet makkelijk aangezien ik liever streef in plaats van accepteer. Tot slot willen Nina en ik jullie bedanken voor jullie steun door ons te volgen, de berichtjes die we krijgen onder onze posts en privé, het meedenken en jullie begrip.
